Θέτοντας τα νέα θεμέλια. Σε απόλυτη αντίθεση με τον τρόπο εργασίας μου μέχρι αυτή τη στιγμή, αρχίζω να δημιουργώ τέχνη ξεκινώντας από το να θέτω το όραμα κι έπειτα να εφαρμόζω ότι χρειάζεται για να το κάνω πραγματικότητα. Η τωρινή περίοδος σφίζει από νέες, ισχυρές και τολμηρές κατευθύνσεις καθώς και εξάσκηση στην τελειότητα.
Αργά και επίμονα δουλεύω στις πιο μικρές λεπτομέρειες με στόχο μα δημιουργήσω έργα που θα αντικατοπτρίζουν το πάθος μου για αριστοτεχνία χωρίς να ξεχνώ τον αρχικό στόχο κάθε έργου.
Είναι ένα ερωτικό έργο, με ένα μάτσο ανθρώπους να κάνουν βρόμικα πράγματα ο ένας στον άλλον. Οι οποίοι φαίνονται λες και αιωρούνται από την έκσταση που τους προκαλεί η μανία τους. Το ονομάζω “Ένας Εβδομηντάχρονος Οικοδεσπότης Οργίων στο Αποκορύφωμα της Τέχνης του”, είναι ένας τίτλος σατυρικός. Το άχρωμο φόντο μάλλον αποκαλύπτει την προσωπική μου άποψη περί της απεριόριστης βαρεμάρας που περικυκλώνει τέτοιου είδους ανθρώπους, όπως και τον ίδιο μου τον εαυτό, όταν αφηνόμαστε σε τέτοιου είδους εξτρεμισμούς των αισθήσεων, αλλά πάλι μπορεί για αυτό το αφηνόμαστε, επειδή στη ζωή μας επικρατεί ήδη βαρεμάρα και προσπαθούμε να της ξεφύγουμε με τον πιο εύκολο τρόπο.
Νομίζω πως άρχισα να κάνω τέτοιου είδους ερωτικά/αστεία έργα γύρω στο 2007. Όταν ήμουνα πιο μικρός και είχα αρχίσει να ζωγραφίζω, ήταν πιο περίεργη η κατάσταση, γιατί όταν είσαι μικρός και οι τριγύρω σου - παιδιά κι αυτοί σαν εσένα - μαθαίνουν πως ζωγραφίζεις αρχίζουν και σου ζητάνε να ζωγραφίσεις πουλιά, βυζιά και ούτω καθ’ εξής - το όποιο βέβαια δεν ξέρω γιατί συμβαίνει, είμαι σίγουρος πως υπάρχουν άπειρες θεωρίες. Αλλά το θέμα είναι πως επειδή εγώ από αυτή την νεαρή ηλικία έπαιρνα την καλλιτεχνική εργασία μου πολύ σοβαρά, δεν ήθελα να ζωγραφίζω τέτοια πράγματα γιατί ήθελα και οι άλλοι να παίρνουνε αυτό που κάνω στα σοβαρά. Όμως εκεί, γύρω στα είκοσι μου χρόνια και μετά, άρχισα να νιώθω πολύ πιο απελευθερωμένος να ζωγραφίζω τέτοιου είδους έργα, ίσως γιατί ήτανε καιρός να εξερευνήσω κι εγώ τη δική μου ερωτική ζωή πιο σοβαρά. Και φυσικά η δημιουργία των καλλιτεχνικών μου έργων ήτανε από πάντα ο μοναδικός τρόπος που είχα στη φαρέτρα μου για να κατανοώ έννοιες, συναισθήματα και οτιδήποτε άλλο με απασχολούσε ή δεν γνώριζα ότι με απασχολούσε και το ανακάλυπτα. Έτσι κι αλλιώς μόνο για αυτό το λόγο φτιάχνω ότι φτιάχνω.
Με αυτό το έργο νιώθω πάλι παιδί, σαν να κάνω μόνο αυτό που χρειάζεται, “ζωγράφισε τους όλους γυμνούς”, έχει μια κάποια αθωότητα, και φυσικά δεν είμαι τόσο αφελής σχετικά με αυτήν την ερωτικότητα πλέον, και ίσως αυτό είναι που φαίνεται στο τριγύρω γκρι, ότι είμαι πολύ πιο μέσα σε αυτό. Μου αρέσει που έχω δημιουργήσει ένα έργο που πήρε περισσότερο καιρό και περισσότερη σκέψη για να γίνει, ουσιαστικά έφτιαξα το σχέδιο απευθείας στο χαρτί μονομιάς και μετά άρχισα να περνάω τα χρώματα και όλες τις λεπτομέρειες, πήρε γύρω στα 3 - 4 χρόνια, είμαι τόσο αργός πλέον.
Δεν νομίζω όμως πως θέλω να επικοινωνήσω κάτι άμεσα εδώ, νομίζω πως από μόνο του, το ότι έκανα ένα τέτοιου είδους έργο είναι το βασικό νόημα, το ότι παρίστανα το παιδάκι για λίγο, αυτό πιστεύω είναι το νόημα αυτού του έργου: εγώ να παίρνω σοβαρά αυτή την ηλικία, όταν χρειαζόσουν να κάνεις κάτι τέτοιο. Και τι περισσότερο μπορεί να ελπίζει κάποιος από το να είναι ένα μεγάλο παιδί, να συμπεριφέρεται συνειδητά σαν παιδί, νομίζω πως είναι ο απώτερος σκοπός έτσι κι αλλιώς. Μια καρδιά μικρού παιδιού μέσα στο μυαλό ενός ενήλικα, αυτό δεν είμαστε έτσι κι αλλιώς: παιδιά με μελανίες.
